کشف یک گور وایکینگی با غنائم دفن شده!
تاریخ انتشار: ۸ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۷۲۰۸۰۷
باستان‌شناسان یک گور عصر وایکینگ بسیار نادر را در پایتخت نروژ کشف کردند.
به گزارش برنا؛ باستان‌شناسان از کشف یک گور عصر وایکینگ در غرب اسلو خبر دادند. «عصر وایکینگ» (۷۹۳ تا ۱۰۶۶ میلادی) پس از «عصر مهاجرت» و «عصر آهن اسکاندیناوی» شکل گرفت. در این دوران بود که نروژی‌هایی که با نام وایکینگ‌ها شناخته می‌شوند، یورش و تجارت در بخش‌های اعظم اروپا و آمریکای شمالی را آغاز کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
غرب اسلو سکونتگاه بزرگی در عصر وایکینگ‌ها بوده است، با این حال آثار تاریخی بسیار اندکی از این دوه تاریخی در این محوطه کشف شده است و در نتیجه، کشف یک گور در این مکان بسیار نادر است. به گفته یک باستان‌شناسان در دفتر میراث فرهنگی اسلو، پیش از کشف این گور دست‌نخورده، فقط بقایای تکه‌تکه‌شده آثار تاریخی مخصوص خاکسپاری و استخوان‌های سوخته و شکسته از ۵۸ گور وایکینگی در این شهر کشف شده بود. بیشتر این گورها به طور اتفاقی توسط کارگران و در حوالی ۱۸۰۰ میلادی کشف شده‌اند.
در دهه ۳۰ میلادی، یک شمشیر وایکینگی در عمق یک متری تالار شهر اسلو کشف شد. پیش‌تر در سال جاری میلادی نیز یک سنجاق‌سینه تاریخی در جریان ساخت و ساز در اسلو کشف شد. باستان‌شناسان کشف شمشیر و سنجاق‌سینه را اکتشافی نادر توصیف کرده‌اند، اما ارزش گنجینه تاریخی که اخیرا در گور وایکینگی واقع در این شهر کشف شده بسیار فراتر است.
این گور تاریخی در جریان کاوش باستان‌شناسی پیش از ساخت‌وساز خانه‌ای جدید کشف شد. باستان‌شناسان در داخل این گور تکه‌هایی از یک ظرف سنگی، یک سنجاق‌سینه مجلل سلتی، یک داس، دو چاقو، لوازم اسب‌سواری، و بخشی از یک سپر را کشف کردند. در طراحی سنجاق‌سینه از اشکال مدور استفاده شده بود و محققان با توجه به همین نکته موفق شدند زمان ساخت آن را تشخیص دهند. این سنجاق‌سینه در حوالی ۸۵۰ میلادی ساخته شده است. محققان همچنین با توجه به طراحی سنجاق‌سینه دریافتند که یک مرد در این گور دفن شده است.
نکته قابل توجه درباره گورهای‌کشف‌شده متعلق به عصر وایکینگ، بیشتر بودن تعداد گورهای مردان نسبت به زنان است. در داخل گورهای زنان وایکینگ، اغلب جواهرات وجود دارد، این درحالی است که مردان وایکینگ اغلب با تبر و سلاح دفن می‌شدند. از بین ۵۸ گوری که تاکنون در اسلو کشف شده است، ۵۴ مورد به مردان و ۴ مورد به زنان تعلق دارد. با اینکه ممکن است دلایل زیادی برای نابرابر بودن تعداد گورهای کشف‌شده وجود داشته باشد، اما باستان‌شناسان معتقدند این مسأله به این معنا نیست که در عصر وایکینگ مردان بیشتری به نسبت زنان دفن شده‌اند. علت اصلی این مسئله راحت‌تر بودن کشف سلاح‌هایی همچون تبر و شمشیر به نسبت اشیاء ظریفی همچون زیورآلات است.
آیا این خبر مفید بود؟
نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: گور باستان شناسان عصر وایکینگ سنجاق سینه کشف شده یک گور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۷۲۰۸۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«بهاربد»؛ جشنی قدیمی‌تر از بعثتِ زرتشت
پانزدهم اردیبهشت مصادف با جشن «بهاربد» است؛ روزی که هم بهار به نیمه می‌رسد و هم بنابر روایتی همزمان با بعثت زرتشت است. هرچند در حال حاضر شاید کمتر کسی از این مناسبت خبر داشته باشد.
به گزارش ایسنا، درست پنج روز بعد از جشن «چله نوروز» که البته همین مناسبت هم تنها در برخی نقاط مرکزی کشور از جمله کرمان و شیراز به شکل رسمی‌تر برگزار می‌شود، جشن «بهاربد» فرا می‌رسد؛ مناسبتی کهن که به سختی می‌توان رد پای مشخصی از آن حتی در میان مقالات و مطالعات پژوهشگران یافت.
در ایران باستان تقویم بر اساس گاهَنبار‌ها رواج داشته و مردم بر اساس آن آغاز و میانه هر فصل را جشن می‌گرفتند. جشن‌های گاهنباری، ادامه و بازمانده‌ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار و نیم فصل تقسیم کرده‌اند و هر یک از این بازه‌های زمانی، نام و جشنی ویژه به همراه داشته است.
در پانزدهم اردیبهشت ماه نیز جشن «بهاربد» و زمان گاهنباری به نام «میدیوزَرِم» به معنای میانه فصل سبز برگزار می‌شده است. یکی از نکات مهم درباره جشن‌های ایرانی، وابستگی آنها با امور کشاورزی بوده است. روندی که از یک سو به کاشت، داشت و برداشت کشاورزان کمک می‌کرده و از سوی دیگر بهانه‌ای برای شکرگزاری نعمت‌های پروردگار از جمله رُستنی‌های زمین بوده است.
سال گاهنباری از نخستین روز تابستان آغاز شده و پس از هفت پاره زمانی، یعنی پایان سه فصل و چهار میانه فصل، به آغاز سال بعدی می‌رسیده است. پایان بهار یا آغاز تابستان مانند دیگر فصل‌ها، دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها به عنوان جشن آغاز سال نو به شمار می‌رفته است.
از سوی دیگر بخش‌هایی از کتاب زادسپرم (کتابی تألیف شده توسط یکی از پیشوایان زرتشت) به جز اشاره‌های کوتاهی که به تاریخچه و رویدادهای زمان زرتشت می‌پردازد، بعثت او به پیامبری را نیز به میانه بهار یا «بهاربد» نسبت می‌دهد. جشن «بهاربد» که از بزرگترین و مهم‌ترین جشن‌های ایرانیان است و حتی پیش از رواج دین زرتشتی در عصر ساسانی نیز برگزار می‌شده است.
آخرین سند مکتوب از برگزاری جشن «بهاربد» در گزارش کوتاه و مهم ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه آمده است. او در این گزارش به اهتمام فراوان مردم برای برگزاری جشن «بهاربد» اشاره کرده است و همین موضوع بیانگر اهمیت چنین جشنی در ایران باستان است. جشنی که احتمالا برخی بعد از خواندن این گزارش تازه به وجود آن پِی ببرند! درحالی که به نظر می‌رسد احیای چنین مناسبت‌های اصیلی بتواند رد پای مناسبت‌های وارداتی را کمرنگ‌تر کند.
پی‌نوشت: در بخش‌هایی از گزارش از کتاب «جشن‌های ایرانی باستان» نوشته محمدحسین موسوی استفاده شده است.
دستگیری ۴ متهم اصلی پرونده مفقودی یسنا کودک کلالهای